Verslagske zondag 23/10

Bestekes,

Is er zondag iemand gaan fietsen.
Zo ja, waar en welke afstand.

Graag een impressie

Zondag afgezakt naar Limburg fietsparadijs voor de jaarlijkse TT te Zonhoven. Met een zware verkoudheid in de kop en een zware team building van de dag ervoor nog in de benen toch maar karakter getoond en mezelf tegen de goesting uit bed gesleept en in de fietsuitrusting gewrongen. Om kwart over acht afspraak bij Dimi, mijn enige kompaan vandaag, om samen naar Zonhoven te rijden. Daar toegekomen bleek ik niet de enige met een zware kop. Feestje van de nacht voordien en nog niet helemaal hersteld van ziek te zijn hadden ervoor gezorgd dat Dimi nog maar 5 minuten uit zijn bed was en in dezelfde mentale toestand als ik: GEEN GOESTING!!

Hard geweest en toch vertrokken. De harde koude begon plaats te maken voor een stevig zonnetje... ideale omstandigheden om er in te vliegen. Vlug ingeschreven, efkes de wc-bril opgewarmd voor Johan "Summie" Vansummeren en daan maar vertrokken. Na een vijftal km aan een veel te hoog tempo de eerste splitsing 25/33 links, 42/47 rechts. Eerste onderhandeling. Ikke gewonnen en wijle naar rechts. Twee km later bleek het voor Dimi toch echt niet te lukken en hij besliste om terug te keren naar de splitsing en de 33 km te doen. Ik ging gewoon door en reed 47.

Prachtige stukken door de bossen afgewisseld met de typische Limburgse heide waren een schitterend parcours voor een zonnige herfstdag. We waren duidelijk niet de enigen die er zo over dachten: maar liefst 2000 deelnemers zondag, goed voor een record opkomst. Toch zorgde dit bijna nergens voor opstoppingen en ook aan de bevoorrading, waar Dimi mij stond op te wachten was van files geen sprake. Samen terug vertrokken, maar ongeveer 500m verder was er alweer een afslag voor de 47 en ging ik alleen verder. Dimi was nog niet te overtuigen om wat verder te rijden. Het parcours bleef schitterend en werd hier en daar zelfs nog wat technischer. Op een tiental km van het einde kwam ik Arne nog tegen die als medeorganisator de auto's stond tegen te houden aan een oversteekplaats. Geen tijd voor een babbelke, er moest nog gefietst worden.

De vermoeidheid begon toe te slaan en ik was stilaan op mijn tellerke aan aftellen tot de 47 km. De 47 bleken er 49 te zijn geworden, maar geen enkele daarvan vervelend... wel vermoeiend!!
Aan de finish stond Dimi mij al op te wachten. Hij had nog plannen dus meteen de fietsen op de auto en terug naar huis... als "echte" sportmannen

Ik heb het al dikwijls gezegd, maar blijf het herhalen: Dit is een van de mooiste parcours die ik ken en volgend jaar zeker een aanrader voor iedereen!!!